Het leven zoals het is

Pppppppppppppppffff (diepe, diepe zucht). Naijver. Ik weet het. Het is niet mooi, maar hebben we er bij momenten niet allemaal een beetje last van? Ik baal een beetje diep van binnen dat ik ben wie ik ben. Ik weet het. Ook dat zou niet mogen, maar is dat nu net niet wat naijver is? Ik baal van mijn mentale queeste: goeie voornemens maken om 'beter' te doen en er dan zelfs niet aan te beginnen (een reeks voorbeelden volgt). Ik baal gewoon een beetje en wil jullie graag laten meedelen.

Het is begonnen met een google-tocht naar een patroon voor een kinderrokje. Zo ben ik op de mega-fantastisch-coole blog van Mme Zsazsa gestoten. Jaja, jullie zullen ze al allemaal wel kennen, die madame. Digibeten zijn nu eenmaal altijd de laatsten om zoiets te ontdekken. (Voorbeeldvoornemen 1: ik wil geen digibeet meer zijn; ik ga met een pc leren werken en eindelijk mijn digitale fotoboek in orde maken; nog steeds niet gebeurd). Wat een blog, zeg! En ik die dacht dat ik goe bezig was als ik minstens een keer per maand iets geschreven heb. En dan wat er op die blog staat! Patronen, recepten, moestuintips,... Hier sta ik dan met mijn twee tomatenplantjes en mijn twee pompoenplantjes. Ik dacht al dat ik groene vingers kreeg. Een mens voelt zich voor minder een loser. Zie vooral ook de weekmenu's. Niet alleen maakt de madame een weekmenu (ik heb meestal al moeite bij het avondmenu); de manier waarop ze dat dan opschrijft, is al zo creatief dat ik bij het zien van haar handschrift al denk dat ik maar beter mijn vingers amputeer, kwestie om het nooit zelf te moeten proberen.

De volledige waarheid is dat ik altijd gedacht heb dat als ik maar de tijd zou hebben om een 'domestic goddess' te zijn, dat ik dat dan ook zou zijn. Maar nu het zover is, valt dat dik tegen. Ons huisje is niet het pareltje geworden dat ik voor ogen had (voorbeeldvoornemen 2), ook al omdat dat - zelfs in IKEA - nog steeds een dure grap was. Janne noch ik lopen hier rond in allemaal zelfgemaakte, leuke rokjes en bloesjes. (De enige rok die ik zelf gemaakt heb, draag ik niet, want hij is niet perfect genoeg naar mijn goesting. Bovendien zijn t-shirts en broeken in katoen gewoon veel handiger. Conclusie: Naaien is verdomd veel werk voor wat je uiteindelijk gewoon in de winkel kunt kopen. Ik vermoed dat tuinieren een gelijkaardige conclusie zal opleveren.)
Mijn 'cupcakes' zijn te vreten, maar verre van 'te mooi om op te eten'. Ik ben al content als ze niet zwartgeblakerd uit de oven komen en ben daarna te lui om ze nog deftig te versieren; mijn 'chocolate chip cookies' maak ik door het pakje open te schuren en de deegblokjes op een bakplaat te leggen. Ik maak ook nog steeds deftig gebruik van Free's kookkunsten, maar ook van de pizzatent op de ene en de hamburger-'place' op de andere straathoek. Kortom, ik ben geen plaatje van een huismoeder geworden door de extra tijd.

Gelukkig heb ik ondertussen ook al wel geleerd dat dat het probleem net is: het plaatje. Het plaatje klopt altijd, om het zo te zeggen. Wil je iets leuker maken dan het werkelijk is, maak er dan een foto van. Ik durf zelfs te beweren dat als ik een foto zou maken van mijn handschrift, dat het er dan zelfs cool uit zou zien en dat mijn rok perfect zit op de foto. (Deze morgen nog in de Y hoorde ik hoe zij bij het maken van fotocatalogen voor kleren gewoon alles met kleefband dichtkleven om naieve zielen zoals ik die kleren te laten kopen.) Sterker nog, ik stel zelfs dat Plato het helemaal verkeerd had met zijn grotverhaal. De buitenwereld was verre van perfect, maar de filosoof maakte er zo'n leuke en wervelende diavoorstelling van dat de mensen in de grot hem uit naijver een kopje kleiner maakten.

Al dit om te verantwoorden waarom ik geen foto's op mijn blog zet. Kwestie van jullie de naijver te besparen. Wie mijn huis wil zien, mijn cupcakes wil proeven en commentaar wil geven op mijn gat in deze rok, moet zelf maar komen kijken.

Annelies