Ik ben uit Belgie teruggekeerd met een aantal goeie voornemens. Een daarvan was om wat vaker te bloggen. Kwestie van jullie wat beter op de hoogte te houden. Wat er mij van weerhield om vaker te bloggen, is niets anders dan wat ik schrijfangst noem: 'Is dat wel correct Nederlands? Klinkt dat wel goed? Hoeveel spellingsfouten zouden er nu weer nog in staan?' Dat soort futiele gedachten die duidelijk maken dat ik maar beter nooit aan een doctoraat begin. Ik heb zelfs de Nederlandse spellingsgidsen doen overkomen in ons verhuispakket, met het goeie voornemen alles dubbel te checken voor ik iets 'publiceer' op mijn blog.
Om dus te kunnen slagen in mijn goeie voornemen heb ik me meteen een ander gemaakt. Dat ik op mijn blog mag schrijven wat ik wil, ook als er niets bijzonders gebeurd is, en dat ik mij van de vorm daarbij niets aantrek. Het komt zoals het in me opkomt. Vanaf nu lees je hier dus dat ik mijn nagels moet knippen (wat het geval is) of dat mijn kont vijf centimeter hoger hangt sinds ik bijna dagelijks ga sporten (wat waarschijnlijk niet het geval is, maar wel zo voelt).
Het moet er om doen dat er nu wel net iets gebeurd is, hier in Seattle. Blijkbaar heeft er hier een of andere psychoot een aantal mensen neergeknald op een paar straten van waar wij wonen. Daar heb ik trouwens voor de rest niets over te melden. Een vriendin hier vroeg me of ik ook in paniek was. Ik wist niet eens wat er aan de hand was. Ik heb alleen een politie-auto, een swat-team, en een cameraploeg zien staan toen ik met de auto voorbijreed op weg naar de winkel. Al is iedereen hier wel echt onder de indruk. Dat bleek uit het gesprek in mijn breiclub. Na mijn 'bodyshop-work-out' in de Y (kort voor YMCA) ga ik namelijk breien voor een uurtje met een bont gezelschap van vooral oudere dames.
Wat op mij meer indruk gemaakt heeft, gebeurde een aantal weken terug. Toen heeft iemand zijn vriend neergeknald in het park naast onze deur omdat ze ruzie hadden. Een paar dagen later stond er in de Y een memoriam voor de man in de koffiekamer.
De dames van de breiclub moesten trouwens hartelijk lachen met mijn mededeling dat ik bezorgder ben om de vulkanen rondom ons dan zo'n schietgrage halvegare (omdat ik mij niet inlaat met bekommernissen van dit soort brute pech). En zij wisten mij meteen te vertellen dat ik niet bezorgd moest zijn om de vulkanen, maar om de aardbevingen (de laatste zware beving was in 2001), en dat ben ik om eerlijk te zijn nu toch ook wel een beetje. Al bleken hun bekommernissen dan weer vooral uit te gaan naar de financiele (btw, ik heb de dubbele punt op mijn nieuwe pc nog steeds niet gevonden, kwestie om niet helemaal als analfabeet over te komen, digibeet tot daar aan toe), de financiele kwestie van de zaak dus. Daar zit ik dan weer weinig mee in. We hebben hier bitter weinig waardevolle spullen; om onze glazen uit de een-dollar-winkel maak ik me geen zorgen.
Kortom, zowel het risico om door een halvegare neergeknald te worden als het risico om door een aardbeving het hoofd te verliezen vallen naar mijn geheel eigen compleet onlogische logica onder de categorie brute pech en ik lig er dus niet wakker van. Al moet ik eerlijkheidshalve wel bekennen dat onze boeken bewust niet hoger dan heuphoogte liggen, en dat ik vandaag even heb overwogen om de wijnflessen van de frigo te halen. Kwestie van onze meest kostbare goederen veilig te stellen.
Groetjes,
Annelies
