Hier, vanuit Seattle, mijn gloednieuwe blog, om jullie op de hoogte te houden van het reilen en zeilen van de micro-familie Wauters-Degryse in hun nieuwe stek, Seattle. Ook wel blij verrast met zoveel nieuwsgierige vriendjes en vriendinnetjes.
Onze aankomst in Seattle hadden we tot in de puntjes geregeld. Kwestie van het Janne en onszelf zo aangenaam mogelijk te maken. Frederiks baas haalde ons op aan de luchthaven en bracht ons naar ons tijdelijke huisje in Wallingford, een van de relaxtere wijken van Seattle (waar we blijkbaar dichtbij Dave Matthews woonden). Dat huisje was echt fantastisch. Klein, maar gezellig, voorzien van alle babyspullen die we nodig hadden en supercool ingericht. Een droomhuisje kortom, van jonge mensen die zelf voor een maand in Europa zouden verblijven en zo de ontzettend hoge huurprijs (van alle huizen hier trouwens) zelf niet op tafel moesten leggen voor oktober. Al tijdens het heen-en-weer e-mailen bleek het wel klikken tussen de jonge mama, Cote genaamd en mezelf. Nog voor we uit Belgie vertrokken, had ik een lijstje met tips, gaande van de plaatselijke tweedehandswinkeltjes voor babyspullen tot de beste sushi in de buurt. En zo had Cote ook meteen een welkome ontvangst geregeld met haar schoonbroer en zijn vrouw, Andrew en Anne, die eveneens in Wallingford wonen.
Onze supervlotte aankomst neemt niet weg dat de eerste week loodzwaar was. Janne had voor het eerst in haar leven driftbuien, te wijten aan een jetlag van hier tot in Belgie. Die eerste week heb ik nu en dan wel gedacht: "Waar zijn we aan begonnen?" Ik voelde behoorlijk schuldig om ons hommeltje zoiets aan te doen, een schuldgevoel dat vooral door mijn eigen jetlag in de hand werd gewerkt. Alleen Frederik leek weinig last te hebben van het uurverschil. Wat hem - letterlijk - deed zweten, waren de fietstochtjes naar het werk. (We mochten ook de fietsen lenen van onze vriendelijke verhuurders.) Seattle is namelijk heuvelachtig, eufemistisch uitgedrukt. Wallingford ligt net op een heuvel, terwijl de campus op het onderste gedeelte van een andere heuvel ligt. Zelf deed ik aan "kilo-miling": een volgeladen buggy met zware boodschappen de heuvel opduwen.
Mijn eerste weken heb ik gevuld met het koortsachtig zoeken naar een eigen stekje. Ik laat de frustratie van de tweede week hier gezondheidshalve achterwege: het coolste appartement ooit gevonden, een origineel fifties-appartement met houten vloeren, inclusief originele roze oven, maar niet gekregen. Het is uiteindelijk een 'basement-apartment' in Ravenna geworden. Free noemt het ook onze "trailer" omdat het er wat uitziet als een opgeblazen caravan. Wat de doorslag gaf voor dit 'aquarium' (andere vondst van Free), waren de vele ramen en het tuintje. De buurt is niet zo gezellig als Wallingford, maar het shopping centrum vlakbij, University Village, maakt voor mij veel goed.
Mijn zoektocht naar een stekje leidde tot een craigslist-verslaving(zie http://seattle.craigslist.org/). Via craigslist heb ik niet alleen een babyzitje voor in de auto, een tafel en vier stoelen, een tweedelige zithoek en - ondertussen ook al - een auto op de kop getikt, maar ook vrienden gemaakt. Niet alleen Cote en Tim, en Anne en Andrew hebben we uiteindelijk via craigslist leren kennen. De ex-eigenaar van de zithoek is een Zuid-Afrikaan die binnenkort met zijn gezinnetje op de pannenkoeken en koffie komt. Op het craigslist-verlanglijstje staan momenteel nog enkel skibotten en ski's (vanwege het skigebied op een uurtje-een-half hier vandaan). Misschien zit daar wel een vriendschap met een buitenverblijfje aan vast.
Die eerste weken in ons eigen nieuwe huisje waren wel opnieuw even op de tanden bijten. Weliswaar waren er de wekelijkse bezoekjes van Anne en Olivia, het meisje van 17 maand waarop Anne babysit en meteen ook superspeelkameraadje voor Janne is. Dat was toch niet echt voldoende om de eenzaamheid te doorbreken. Ik had nog geen pc en voelde me echt afgescheiden van de wereld. Mijn wereldje was toen echt wel beangstigend klein, met Free als enige verbindingsofficier. Dat was meermaals slikken.
Maar dat is allemaal voorbij nu. Ik heb niet alleen een nieuwe pc, maar we krijgen ook langzaamaan nieuwe vrienden. Via Cote hebben we op korte tijd heel wat mensen ontmoet, en hebben zo zelfs Thanksgiving in stijl gevierd, met kalkoen etc. Het had wel iets weg van een 'double-blind-date-family-dinner'.
Bovendien is er dit weekend helemaal een einde gemaakt aan mijn eiland-bestaan. We hebben een auto: een pikzwarte, tien jaar oude maar nog blinkende Volkswagen Jetta! Ik heb al volop gebruik gemaakt van deze laatste aanwinst met een bezoekje aan mijn ouwe buurt Wallingford en Cote, en aan Trader Joe's, d.i. de bio-Aldi (trouwens ook echt dezelfde eigenaar als Aldi). Gedaan met kilo-miling dus. Vanaf nu rijd ik zoals elke echte Amerikaan met de auto naar het park en wandel ik daar mijn 10.000 stappen per dag.
En zo komt het dat wij gisteren voor Sinterklaas gespeeld hebben. Niet alleen voor Janne, maar voor alle kindjes die we hier kennen (Dat zijn er welgeteld vier). Free had het schitterende idee om een Sinterklaas-zakje voor de huisdeur te zetten voor alle kindjes van onze nieuwe vriendjes. Jammergenoeg is er hier geen Hema om de hoek. Zo heb ik gisteren mijn dag gevuld met marsepein maken en winkels afschuimen om volwaardige Sinterklaas-alternatieven te vinden. Het is eens iets anders dan Arendt lezen. En Free heeft dan - na een erg lange dag in het lab - nog alles op de juiste adressen bezorgd. Zo is ons stalen ros meteen ook ingewijd.
Groetjes vanuit Seattle,
Annelies
