vrijdag 24 juli 2015

Unsettled in Seattle. The End.

Waar moet ik beginnen? Met een verontschuldiging wellicht. Voor de lange stilte hier. En het is echt niet dat ik niet geprobeerd heb. Er zitten vier 'concepten' in mijn bloglijst, maar als ik het niet allemaal in een keer neer heb, dan lukt het niet. En om het allemaal in een keer neer te hebben, heb je tijd nodig en die had ik niet meer. De dutjestijd ging naar de Oranjeschool en de avonden nogal vaak naar onrustige Willem of praktische beslommeringen. Maar er is hoop!

Voor wie het nog niet wist: we verhuizen naar Mainz! Inderdaad! Duitsland! Inderdaad! Europa! En waarom vraagt u zich af. Voor een aantal redenen die ik even opsom, niet in volgorde by the way. Om dichter te zijn bij onze vrienden en familie, omdat we het even beu waren om te zoeken na een jaar onzekerheid, omdat in Duitsland kinderen vanaf twee jaar naar school kunnen gaan (zonder dat het een fortuin kost), omdat ik dan ook kan werken en (tot dan toch) weer kan schrijven, omdat we het niet kunnen laten.

Daarom zijn we voor Mainz gesettled, zonder echt te kiezen tegen Seattle. Wat het er niet echt makkelijker op maakt. We laten achter: een prachtige natuur met voor elk wat wils, de auto van mijn dromen, een bruisende stad met voldoende gezellige buurtjes om je in een dorp te voelen maar met alle voordelen (en concerten) van een grootstad, de supervriendelijkheid van Seattlites en last but most important, onze vrienden hier. En dan krijg ik toch een krop in de keel.

Het zijn deze vrienden die ons de laatste week weer hebben bijgestaan zoals alleen echte vrienden dat kunnen. We zijn ingetrokken bij vrienden om ons appartement te kunnen leegmaken, wat niet evident is met twee kleine pagadders. Een andere vriendin heeft ons ontzettend geholpen met onze moving sale en de verhuis van ons king size bed! Nog een andere vriendin hielp met het poetsen, terwijl andere vrienden voor de kinderen zorgden. En het zijn al diezelfde vrienden die er nu voor zorgen dat Frederik en ik even lekker kunnen ontspannen in Portland ZONDER DE KINDEREN. Twee nachten maar liefst! A dream come true! It takes a village, zeggen ze hier, en het is een fantastisch dorp waarin wij wonen.

En dus zitten we nu met een heel dubbel gevoel in onze maag. We zijn helemaal unsettled in Seattle, geen huis meer, geen auto meer, ons hele leven in een kubieke meter is al onderweg naar Europa. En toch moet het moeilijkste nog komen, als we dag moeten zeggen tegen onze village. Al een geluk dat we eerst nog even naar onze Belgische village gaan voor we verder trekken naar Villa Kunterbunt!

Tot gauw!