maandag 25 maart 2013

Party time!

Het zonnetje schijnt, de bomen krijgen blaadjes en de bloesems toveren de straten roze. Kortom, het is lente in Seattle. En lente betekent stress voor Frederik, want lente betekent april en april betekent dat zijn meisjes jarig zijn, en dat we onze huwelijksverjaardag vieren, allemaal in een week tijd. Vroeger was er enkel de stress om het perfecte verjaardagscadeau voor zijn liefje te vinden; nu komt daar bovenop de juiste dosering in aandacht te hebben voor elk feestje afzonderlijk. Niet dat ik veeleisend ben. Maar mijn verjaardag is me dierbaar, iets wat blijkbaar genetisch overdraagbaar is. Nu is er gelukkig een factor die Frederik in het voordeel speelt: hoe mensen hier feest vieren, is nogal anders dan wat wij in Belgie gewoon zijn. Dat hebben wij ondertussen al een paar keer ervaren en we blijven er versteld van staan.

Voorbeeld 1: Frederiks 30e verjaardagsfeestje. Vorig jaar, 9 januari werd Frederik 30 en als nieuwbakken huisvrouwtje wou ik dat niet zomaar laten passeren. Dus stak ik een waar verrassingsfeestje in elkaar. Het moet gezegd dat we op dat moment hier nog niet zoveel mensen kenden, maar door nog een andere jarige te vieren hadden we haar vrienden incluis. Met onze Belgische huisfeestjes in gedachten bakte ik taarten en cupcakes om een half leger mee te voederen, en kocht ik drank en bier waarvan er nog steeds een aantal flessen in onze voorraadkast staan. Maar dat was buiten onze Amerikaanse genodigden gerekend. Toen Free en ik terugkwamen van ons dineetje (wat voor de totale verrassing moest zorgen), zat onze kleine living weliswaar goed vol, maar liep die niet veel later ook weer halfleeg. Mensen bleven een uurtje, dronken een pintje of een glaasje wijn en vertrokken daarna weer. Alsof het een receptie was. Een beleefd praatje en dat was dat. Rond een uur of twaalf was het allemaal afgelopen en bleven Frederik en ik wat verbouwereerd achter met massa's taart en bier.

Voorbeeld 2: een fundraiser. Okay, inderdaad, niet echt een feestje, maar toch een formeel evenement met alcoholische drankjes, wat voor Amerikanen - dat heb ik ondertussen door - ongeveer hetzelfde is. We waren meegevraagd met vrienden en waren erg nieuwsgierig hoe het zou zijn, ook al omdat het een protestantse vzw was die het feestje organiseerde, er een dress code was en het in een van de mooie evenementhallen in Seattle doorging.
Het begon goed met erg lekkere hapjes en wijn a volonte, en met een erg mooie presentatie (een muurlange projectie van mooie foto's uit Tanzania) van hun goeie werken. En dan begon het programma.
Eerst wordt in een sneltempo iedereen naar zijn tafel begeleid. Daarna zet een leger van obers de eerste gang op tafel (iets kouds). Het openingsgebed/motivatiegesprekje van de pastoor wordt begonnen met de vraag om allemaal recht te staan, zodat we elkaar kunnen begroeten als wereldverbeteraars. Na dit startschot haast iedereen zich door het koude voorgerecht, terwijl de ene na de andere spreker zijn speech aframmelt. Ondertussen wordt het hoofdgerecht opnieuw in een recordtijd opgediend. Er lijkt een onuitgesproken code te bestaan om te wachten tot een spreker klaar is en dan stort iedereen zich op de (lauwe) kip met kikkererwten die zo droog zijn dat de obers zich nu bezighouden met waterglazen aanvullen. En dan, nog voor je alles doorgeslikt hebt, staat het dessert voor je neus, waar opnieuw iedereen opvliegt als een bende hongerige wolven. Niet dat iemand nog honger heeft, maar omdat de enveloppen voor schenkingen ondertussen zijn uitgedeeld. En de koffiekannen die al van het begin van de avond klaarstonden, al sinds het hoofdgerecht op tafel staan. En dan na nog eens amper vijf minuten, worden die enveloppen allemaal opgehaald en begint de pastoor aan zijn bedanking/afscheidsgebed, waarbij we opnieuw gevraagd worden om recht te staan en elkaar te bedanken om zo'n goeddoeners te zijn.
Perfect op tijd is het programma afgerond, en is iedereen klaar om weer te vertrekken. En dat is ook de bedoeling. Je bord is ondertussen al opgeruimd en niet veel later beginnen ze zelfs al de stoelen op te stapelen. Een event dat rond 6:30 begon, is om 9:30 netjes afgerond. Daarbij gaat het niet om samen gezellig tafelen, noch om het eten, maar om het programma en de timing. Een bijna griezelige efficientie.

Voorbeeld 3: een verjaardagsfeestje van een vriendinnetje van Jannes preschool. Janne en ik waren erg blij met de uitnodiging, weliswaar voor andere redenen. Ik was erg nieuwsgierig hoe zo'n feestje eruit zou zien, zeker omdat het plaatsvond in het Children's Museum. Dat museum is niet veel meer dan een pedagogisch verantwoorde, supercoole speelplek, met pingpongbal-speeldingen, waterelementen, een nagebouwde supermarkt, bus, boot, en dat soort dingen. Een kinderdroom met andere woorden.
Het feestje vindt plaats in een van de klassen in het museum zelf (gratis toegang voor kinderen en ouders is dus inclusief!): kindertafeltjes en stoeltjes in een ruimte geschilderd alsof je in de zee bent, ballonnen, partyhoedjes, sapjes en druiven, alles voor die kleine snottertjes. Het feestje begon om 10:30, dus komen wij toe om 11:00. Op dat moment worden de dozen vol pizza op tafel gezet. De kinderen storten zich op de pizza, waarna de volwassenen hun voorbeeld volgen. En als de kinderen enigzins dat stukje pizza binnengewerkt hebben, wordt hun elk een cupcakeje voorgeschoteld. De ouders zingen en krijgen ook elk hun taartje, nog voor ze de pizza kunnen wegspoelen. En dan wordt ons vriendelijk verzocht om de ruimte te verlaten. Het is ondertussen namelijk 12:00. En om 12:30 moet het lokaal weer klaar staan voor het volgende feestje. Nadien hoorde ik de prijs van het hele feestje, omdat ik tussen de twee organiserende moeders nog even zat uit te rusten. Een viervoud van 100.
Ondertussen hebben we nog een uitnodiging op zak voor een ander verjaardagsfeestje. En daar staat opnieuw netjes het begin- en het einduur op vermeld. Van 3:00 tot 5:00.
"Party time!!" betekent hier dus iets anders dan wat wij denken. Het is de tijd uitgerekend om te feesten, en daarna is het weer tijd om efficient iets anders te doen, gaande van sporten tot koken, maar meestal betekent het tijd om te werken. Ik ben er zeker van dat "quality time" een Amerikaanse uitvinding is.

Dit alles naar aanleiding van mijn voorbereidingen voor Jannes derde verjaardagsfeestje. Dat vindt plaats op 6 april in ons huisje of tuintje. Iedereen van harte welkom vanaf 15:00. Het einduur kennen we nog niet.