Ik weet het, ik weet het. 't Is al veel te lang geleden. Excuus: Janne is niet langer de goeie middagdutter die ze eens geweest is, en aangezien dat dat mijn voornaamste blogmoment was, is deze blog het eerste dat daar onder lijdt. Hoofdexcuus: ik ben zwanger!! Jaja, sinds die nierontsteking. En dat is meteen de voornaamste reden waarom het er maar niet van kwam, want als Janne dan toch al eens een middagdutje deed, deed ik er zelf ook een. En dan was er ook nog de ochtendmisselijkheid, gelukkig met een zorgzame schoonmoeder in de buurt, terwijl Frederik in Zwitserland zat. De familie op de hoogte brengen na die twaalf weken, waar ik ook al geen held in ben. Dan waren het de kerstdagen, dat excuus kent iedereen. En daarna is de rug- en heuppijn begonnen. Kortom, hoera, ik ben zwanger, maar vooral oh nee, waar ben ik aan begonnen?
Je kent ze wel, ik zie ze vooral op de mama-lezingen die ik hier help organiseren in het kader van Jannes preschool: de toekomstige moedertjes met een buikje als een basketbal die voorbijtrippelen in hun leuke zwangerschapskleedjes, terwijl ze een gezond groen drankje drinken en even over hun bolle buikje wrijven. Ik dacht dat ik deze keer wel tot de club zou behoren, nu alles toch al uitgerokken en breder is. Helaas, pindakaas. Niets van dat. Ten eerste groei ik vooral in de breedte, ook al omdat ik niet van de chocola en de koekjes kan blijven. En dat laatste hangt dan weer samen met het tweede: ik heb sinds het begin van deze zwangerschap nog geen enkele ononderbroken nacht gehad. En nu is er vooral ten derde: pijn, pijn, pijn. Dat is dus rug- of heuppijn. In het begin kon ik weliswaar nog stappen, maar wandelingen die normaal dagelijkse kost zijn, werden toen reeds 's avonds afgestraft met rugpijn. En dat is met de weken erger en erger geworden tot ik zelfs even helemaal niet meer kon bewegen zonder pijn. In die omstandigheden is een Chocotoff of vier, of een Oreo-koekje of negen het enige dat helpt, ondanks alle goeie voornemens. (Voor wie op bezoek komt: een zak Chocotoffs en reepjes Kinder-chocolade zijn toch echt wel een must!) Ik ben dus weer niet een bevallige, goedlachse, zwangere mama met een blosje op haar wangen drijvend op een roze wolk. Ik ben eerder een waggelende, puffende zeur die meestal met een grimas van pijn strompelt naar de volgende zitplaats. Ik denk dat ik niet de enige ben in ons gezin die uitkijkt naar het einde van deze zwangerschap.
Maar goed, om het toch nog even over iets anders te hebben, iets wat ik jullie al een hele tijd wil schrijven: Halloween hier is fantastisch. Jaja, het is alweer een hele tijd geleden, maar toch wil ik het nog even kwijt, vooral omdat het me zo aangenaam verrast heeft. Zelf vond ik namelijk Halloween, toen we nog in Belgie waren, maar niks. Zo'n onnozel onding dat vooral door de commercie gedreven wordt. Maar sinds onze laatste Halloween hier, en dan eigenlijk vooral Jannes reacties erop, ben ik echt helemaal van gedacht veranderd. Halloween is het leukste kinderfeestje dat er hier is, want dat is het wel echt hier, een kinderfeestje! Eigenlijk is het een beetje onze Sinterklaas, maar dan zonder allerlei politiek oncorrecte personages.
Ik had niet kunnen weerstaan aan een kabouter-outfit dat ik in Target had zien hangen, al was ik ondertussen bezig om zelf een kostuum te haken. Indeed, commercie, commercie. Maar je mag je kostuum ook zelf maken en dat zijn uiteindelijk vaak de leukste. (Mijn winnaars zijn alvast de drie klein mannen uit een gezin, allemaal verkleed als LEGO-ventjes, gele ronde kopjes incluis.) Mijn Janne is uitgezonderd op die regel. Zij was superschattig met haar niet-zelfgemaakte pinnemuts op.
Overal worden er dan in de tijd rond Halloween kinderfeestjes georganiseerd. Zelf trokken Janne, oma Sjia en ik (Free zat in Zwitserland) naar het feestje van de YMCA (hoe kan het ook anders?). Sindsdien staat voor Janne het begrip feestje gelijk met dansen, lekker eten en koekjes.
Op 31 oktober zelf zijn we dan naar de University Village getrokken, het shoppingcentrum in de buurt, waar de kindjes bij alle winkels "trick or treat" roepen. Daar lopen vooral de allerkleinsten rond, de oudere kids gaan aan de huisdeuren bellen. Na een twee keer oefenen, had Janne door hoe de vork in de steel zat, en hop, weg was ze. Ze heeft echt alle winkels minstens een keer gedaan. Op het einde was ze zo moe dat ik ze moest dragen tot net voor een winkel, waar ze dan zelf haar prijs ging oppikken, om daarna weer gedragen te worden.
Ik beken, ik was helemaal vertederd door die schattige kabouter met haar zakje vol snoepjes. De overwinningsroes van dat zakje heeft nog dagen nagezinderd telkens ze een snoepje koos. En ook oma, mama en zelfs papa die pas een week later terug thuis arriveerde, hebben van de snoepjes genoten, weliswaar in het geniep. Misschien moet ik nu al beginnen aan twee kostuumpjes voor volgend jaar.
