Pppppppppppppppffff (diepe, diepe zucht). Naijver. Ik weet het. Het is niet mooi, maar hebben we er bij momenten niet allemaal een beetje last van? Ik baal een beetje diep van binnen dat ik ben wie ik ben. Ik weet het. Ook dat zou niet mogen, maar is dat nu net niet wat naijver is? Ik baal van mijn mentale queeste: goeie voornemens maken om 'beter' te doen en er dan zelfs niet aan te beginnen (een reeks voorbeelden volgt). Ik baal gewoon een beetje en wil jullie graag laten meedelen.
Het is begonnen met een google-tocht naar een patroon voor een kinderrokje. Zo ben ik op de mega-fantastisch-coole blog van Mme Zsazsa gestoten. Jaja, jullie zullen ze al allemaal wel kennen, die madame. Digibeten zijn nu eenmaal altijd de laatsten om zoiets te ontdekken. (Voorbeeldvoornemen 1: ik wil geen digibeet meer zijn; ik ga met een pc leren werken en eindelijk mijn digitale fotoboek in orde maken; nog steeds niet gebeurd). Wat een blog, zeg! En ik die dacht dat ik goe bezig was als ik minstens een keer per maand iets geschreven heb. En dan wat er op die blog staat! Patronen, recepten, moestuintips,... Hier sta ik dan met mijn twee tomatenplantjes en mijn twee pompoenplantjes. Ik dacht al dat ik groene vingers kreeg. Een mens voelt zich voor minder een loser. Zie vooral ook de weekmenu's. Niet alleen maakt de madame een weekmenu (ik heb meestal al moeite bij het avondmenu); de manier waarop ze dat dan opschrijft, is al zo creatief dat ik bij het zien van haar handschrift al denk dat ik maar beter mijn vingers amputeer, kwestie om het nooit zelf te moeten proberen.
De volledige waarheid is dat ik altijd gedacht heb dat als ik maar de tijd zou hebben om een 'domestic goddess' te zijn, dat ik dat dan ook zou zijn. Maar nu het zover is, valt dat dik tegen. Ons huisje is niet het pareltje geworden dat ik voor ogen had (voorbeeldvoornemen 2), ook al omdat dat - zelfs in IKEA - nog steeds een dure grap was. Janne noch ik lopen hier rond in allemaal zelfgemaakte, leuke rokjes en bloesjes. (De enige rok die ik zelf gemaakt heb, draag ik niet, want hij is niet perfect genoeg naar mijn goesting. Bovendien zijn t-shirts en broeken in katoen gewoon veel handiger. Conclusie: Naaien is verdomd veel werk voor wat je uiteindelijk gewoon in de winkel kunt kopen. Ik vermoed dat tuinieren een gelijkaardige conclusie zal opleveren.)
Mijn 'cupcakes' zijn te vreten, maar verre van 'te mooi om op te eten'. Ik ben al content als ze niet zwartgeblakerd uit de oven komen en ben daarna te lui om ze nog deftig te versieren; mijn 'chocolate chip cookies' maak ik door het pakje open te schuren en de deegblokjes op een bakplaat te leggen. Ik maak ook nog steeds deftig gebruik van Free's kookkunsten, maar ook van de pizzatent op de ene en de hamburger-'place' op de andere straathoek. Kortom, ik ben geen plaatje van een huismoeder geworden door de extra tijd.
Gelukkig heb ik ondertussen ook al wel geleerd dat dat het probleem net is: het plaatje. Het plaatje klopt altijd, om het zo te zeggen. Wil je iets leuker maken dan het werkelijk is, maak er dan een foto van. Ik durf zelfs te beweren dat als ik een foto zou maken van mijn handschrift, dat het er dan zelfs cool uit zou zien en dat mijn rok perfect zit op de foto. (Deze morgen nog in de Y hoorde ik hoe zij bij het maken van fotocatalogen voor kleren gewoon alles met kleefband dichtkleven om naieve zielen zoals ik die kleren te laten kopen.) Sterker nog, ik stel zelfs dat Plato het helemaal verkeerd had met zijn grotverhaal. De buitenwereld was verre van perfect, maar de filosoof maakte er zo'n leuke en wervelende diavoorstelling van dat de mensen in de grot hem uit naijver een kopje kleiner maakten.
Al dit om te verantwoorden waarom ik geen foto's op mijn blog zet. Kwestie van jullie de naijver te besparen. Wie mijn huis wil zien, mijn cupcakes wil proeven en commentaar wil geven op mijn gat in deze rok, moet zelf maar komen kijken.
Annelies
donderdag 28 juni 2012
dinsdag 12 juni 2012
To work or not to work
Vorige week had ik een lang epistel geschreven. Jammergenoeg was Janne vroeg wakker geworden en dan was het moment voorbij en leek me de boodschap al gedateerd. Bovendien leest niemand graag over iemands baalweek. Alhoewel... Soit, vandaag ga ik daarom wat knippen en plakken omdat ik uiteindelijk begonnen was over de vraag die velen al gesteld hebben. Waarom werk ik hier niet?
In eerste instantie mocht ik hier niet werken, aangezien ik een visum van een 'aangetrouwde' ben. Ondertussen is dat verholpen omdat ik een werkvergunning heb aangevraagd en gekregen. Het grootste probleem is echter kinderopvang.
Ik heb hier hetzelfde probleem als alle andere moeders hier. Kinderopvang, noch kleuterscholen zijn hier gesubsidieerd. (Kleuterklas is pas verplicht vanaf vijf jaar, wat betekent dat de staat pas scholen subsidieert vanaf vijf jaar). En dat maakt kinderopvang, net als kleuterscholen totaal onbetaalbaar.
Wat vaker voorkomt dan 'creches' zijn 'nanny's' omdat deze - veelal - studentinnen flexibeler zijn dan echte creches, maar ook zij vragen makkelijk vijftien dollar per uur. Zelfs de babysitters voor vrijdag- of zaterdagavonden vragen die prijs, wat ervoor zorgt dat jonge ouders zoals wijzelf hier niet weggaan, of met vrienden een beurtrol afspreken om te babysitten op de kids.
Dat betekent ook dat je bij elke mogelijke job de afweging maakt of je loon wel de opvangkosten voor je kleine dekt en of het dat wel waard is, en dan is de rekening vaak gauw gemaakt, laat staan als je meerdere kinderen hebt. Dat verklaart meteen ook waarom ik hier de regel ben wat in Belgie de uitzondering is.
Zoals sommigen onder jullie weten, had ik gesolliciteerd in de Duitse kleuterschool voor een job die nog niet bestond. Van een collega van Frederik wist ik dat de school aan het groeien is, maar last heeft van organisatorische hick-ups. Ze moeten voor hun werking vooral beroep doen op vrijwilligers, maar die moeders zijn behoorlijk overvraagd. Daarom bood ik mijn organisatie-talenten aan mits een klein loon en een verlaagd tarief voor Janne. In tegenstelling tot de cooperatieve kleuterklas (waar ik het verder nog over heb), biedt deze school vier lesuren per dag aan, zonder dat ik dan aanwezig moet zijn, maar doet dat natuurlijk niet voor niets. De prijs voor een schooldag is driehonderd dollar per maand en dat wordt met honderd dollar verhoogd voor elke schooldag die erbij komt. De deal leek me voor alle partijen gunstig. Janne zou full-time naar de kleuterklas kunnen gaan, ik zou werken op de uren dat Janne er is, en zij zouden mij het minimum kunnen betalen doordat ik via Frederik al goeie gezondheidszorg heb. Maar de deal is niet doorgegaan omdat de school niemand extra kan betalen. Plan b dan maar.
Plan b is trouwens wat de meeste ouders hier doen: een cooperatieve kleuterschool kiezen voor hun kleine, omdat het de meest betaalbare optie is. Dat wil zeggen dat de kleuterschool wordt gerund door de ouders, wat concreet wil zeggen dat ik meer uren voor de school zal werken dan dat Janne in de klas zal zitten. In ruil voor vier uur kleuterklas, twee op woensdag en twee op vrijdag, moet ik twee van de vier uur aanwezig zijn om toezicht te houden, twee maal per jaar een dag de school gaan poetsen, en twee uur in de maand op een vergadering gaan zitten als klasvertegenwoordiger in de grote cooperatieve koepel, naast de 100 dollar die we maandelijks moeten ophoesten. Een groot engagement dus, dat ik helemaal zie zitten.
Toen ik nog in Belgie was, heb ik Frederik meermaals op het hart gedrukt dat ik het niet zag zitten om full-time te moederen. De eerste maanden was dat aspect van onze 'move' ook het moeilijkst, toch voor mij. En ik vind het nog steeds niet leuk dat mensen alleen maar vragen wat mijn man doet, nooit wat ik doe of deed. Maar de hele waarheid is dat ik steeds meer een echte Amerikaanse "house mom" word, een moeder die 's morgens dankbaar gebruik maakt van de twee uur kinderopvang in de Y terwijl ze gaat sporten of haar boekjes leest (in mijn geval The Economist en InStyle), en in de namiddag haar kinderen (in mijn geval Janne) overal naartoe meezeult, op play-dates bij andere moeders, of naar het park of shopping uitstapjes (en dat zijn er hier veel, uit noodzaak. Een andere keer meer hierover). En net als alle huismoeders hier heb ik wel eens een baaldag omdat Janne aan het peuterpuberen is, of wou ik dat ik een job had, met de sociale waardering en de collega's die dat met zich meebrengt. Maar meestal, en steeds vaker, ben ik hier een gelukkige huismoeder die wast, strijkt, kookt, naait, kaartjes schrijft, skypet, leest, poetst, weekendtripjes plant, financien regelt, met andere moeders keuvelt in het park,... terwijl ze op Janne past.
Het grootste probleem dat ik heb met betrekking tot huismoederen is eigenlijk durven toegeven aan jullie en aan mezelf dat het me prima bevalt. Voila. 't Is gebeurd.
En of ik hier dus nog aan het werk ga? Ik sluit het niet uit, maar dan dringt zich weer het probleem van kinderopvang op. Als ik dat probleem opgelost weet, dan wil ik ook zeker 'werken in de States' aan den lijve ervaren. Een stapje in de goeie richting komt in elk geval om vijf uur langs: een mogelijks vaste babysit. Eerst eens zien hoeveel middelbare scholieren hier per uur durven aanrekenen.
Kanttekening.
Ik ben vorige nacht wakker geworden omdat ik nog een kanttekening moest maken bij wat ik gisteren schreef: de reden(en) waarom ik het lastig heb om het huismoederen helemaal toe te juichen. Even googlen op Time Magazine en Gender geeft een goed overzicht van die redenen (zie bijvoorbeeld 'The Truth About Men, Women and Work' in Time Magazine). De gevolgen van ongesubsidieerde kinderopvang en kleuterscholen zijn namelijk niet te onderschatten: de genderkloof in de States wordt steeds groter. De aanval op de middenklasse is in eerste instantie vooral een aanval op de positie van de vrouwen.
Het patroon herhaalt zich overal om mij heen: ofwel werken jonge moeders helemaal niet en maken ze hun leven naast kinderen toch nog inhoudelijk interessant door vrijwilligerswerk te doen of heel beperkt les te geven (meestal yoga btw), ofwel werken ze halftijds.
Ik ken geen enkele moeder die full-time werkt. Die kom ik gewoonweg niet tegen op de plaatsen waar ik vertoef. Ik heb een keer een jonge moeder ontmoet die bij Boeing werkte: haar moeder zorgde voor haar dochtertje in de week. De twee jonge moeders die ik ken die werken, doen dat als zelfstandigen en nemen dus nog steeds de helft van de tijd de kinderzorg op zich. Een van die twee voelt zich schuldig omdat ze niet full-time moedert en is van plan om helemaal te stoppen met werken bij de komst van de tweede.
Vrouwen die weer aan de slag gaan na jarenlang gehuismoederd te hebben, kunnen moeilijk nog van een carriere spreken. Veelal komen ze terecht in onderbetaalde en ondergewaardeerde sociale beroepen, zelfs meestal in de te dure prive-kleuterscholen waar hun kinderen naar toe gingen. Sommige jonge vrouwen beginnen zelfs niet aan hoger onderwijs door het vooruitzicht van moederschap, want dat kost hier opnieuw fortuinen. Je kunt maar beter een man kiezen met een carriere.
Terwijl de mannen dus carriere maken bij Microsoft of Boeing en daarvoor naar behoren vergoed worden, werken de vrouwen veelal voor peanuts in de sociale sector of al helemaal voor niets, vrijwilligerswerk dus. De vrouwen spinnen met andere woorden het hele sociale weefsel van deze samenleving, wat ze meteen van onschatbare waarde maakt. Alleen is de vraag of ze daar dan zelf voor gekozen hebben.
Laat ik dus even duidelijk stellen dat op het gebied van kinderopvang en onderwijs ik gewonnen ben voor het Belgische systeem, wat vooral jonge moeders minstens de keuze biedt om aan de slag te blijven of niet.
P.s. De babysit vraagt trouwens 7 dollar per uur, wat hier werkelijk spotgoedkoop is.
In eerste instantie mocht ik hier niet werken, aangezien ik een visum van een 'aangetrouwde' ben. Ondertussen is dat verholpen omdat ik een werkvergunning heb aangevraagd en gekregen. Het grootste probleem is echter kinderopvang.
Ik heb hier hetzelfde probleem als alle andere moeders hier. Kinderopvang, noch kleuterscholen zijn hier gesubsidieerd. (Kleuterklas is pas verplicht vanaf vijf jaar, wat betekent dat de staat pas scholen subsidieert vanaf vijf jaar). En dat maakt kinderopvang, net als kleuterscholen totaal onbetaalbaar.
Wat vaker voorkomt dan 'creches' zijn 'nanny's' omdat deze - veelal - studentinnen flexibeler zijn dan echte creches, maar ook zij vragen makkelijk vijftien dollar per uur. Zelfs de babysitters voor vrijdag- of zaterdagavonden vragen die prijs, wat ervoor zorgt dat jonge ouders zoals wijzelf hier niet weggaan, of met vrienden een beurtrol afspreken om te babysitten op de kids.
Dat betekent ook dat je bij elke mogelijke job de afweging maakt of je loon wel de opvangkosten voor je kleine dekt en of het dat wel waard is, en dan is de rekening vaak gauw gemaakt, laat staan als je meerdere kinderen hebt. Dat verklaart meteen ook waarom ik hier de regel ben wat in Belgie de uitzondering is.
Zoals sommigen onder jullie weten, had ik gesolliciteerd in de Duitse kleuterschool voor een job die nog niet bestond. Van een collega van Frederik wist ik dat de school aan het groeien is, maar last heeft van organisatorische hick-ups. Ze moeten voor hun werking vooral beroep doen op vrijwilligers, maar die moeders zijn behoorlijk overvraagd. Daarom bood ik mijn organisatie-talenten aan mits een klein loon en een verlaagd tarief voor Janne. In tegenstelling tot de cooperatieve kleuterklas (waar ik het verder nog over heb), biedt deze school vier lesuren per dag aan, zonder dat ik dan aanwezig moet zijn, maar doet dat natuurlijk niet voor niets. De prijs voor een schooldag is driehonderd dollar per maand en dat wordt met honderd dollar verhoogd voor elke schooldag die erbij komt. De deal leek me voor alle partijen gunstig. Janne zou full-time naar de kleuterklas kunnen gaan, ik zou werken op de uren dat Janne er is, en zij zouden mij het minimum kunnen betalen doordat ik via Frederik al goeie gezondheidszorg heb. Maar de deal is niet doorgegaan omdat de school niemand extra kan betalen. Plan b dan maar.
Plan b is trouwens wat de meeste ouders hier doen: een cooperatieve kleuterschool kiezen voor hun kleine, omdat het de meest betaalbare optie is. Dat wil zeggen dat de kleuterschool wordt gerund door de ouders, wat concreet wil zeggen dat ik meer uren voor de school zal werken dan dat Janne in de klas zal zitten. In ruil voor vier uur kleuterklas, twee op woensdag en twee op vrijdag, moet ik twee van de vier uur aanwezig zijn om toezicht te houden, twee maal per jaar een dag de school gaan poetsen, en twee uur in de maand op een vergadering gaan zitten als klasvertegenwoordiger in de grote cooperatieve koepel, naast de 100 dollar die we maandelijks moeten ophoesten. Een groot engagement dus, dat ik helemaal zie zitten.
Toen ik nog in Belgie was, heb ik Frederik meermaals op het hart gedrukt dat ik het niet zag zitten om full-time te moederen. De eerste maanden was dat aspect van onze 'move' ook het moeilijkst, toch voor mij. En ik vind het nog steeds niet leuk dat mensen alleen maar vragen wat mijn man doet, nooit wat ik doe of deed. Maar de hele waarheid is dat ik steeds meer een echte Amerikaanse "house mom" word, een moeder die 's morgens dankbaar gebruik maakt van de twee uur kinderopvang in de Y terwijl ze gaat sporten of haar boekjes leest (in mijn geval The Economist en InStyle), en in de namiddag haar kinderen (in mijn geval Janne) overal naartoe meezeult, op play-dates bij andere moeders, of naar het park of shopping uitstapjes (en dat zijn er hier veel, uit noodzaak. Een andere keer meer hierover). En net als alle huismoeders hier heb ik wel eens een baaldag omdat Janne aan het peuterpuberen is, of wou ik dat ik een job had, met de sociale waardering en de collega's die dat met zich meebrengt. Maar meestal, en steeds vaker, ben ik hier een gelukkige huismoeder die wast, strijkt, kookt, naait, kaartjes schrijft, skypet, leest, poetst, weekendtripjes plant, financien regelt, met andere moeders keuvelt in het park,... terwijl ze op Janne past.
Het grootste probleem dat ik heb met betrekking tot huismoederen is eigenlijk durven toegeven aan jullie en aan mezelf dat het me prima bevalt. Voila. 't Is gebeurd.
En of ik hier dus nog aan het werk ga? Ik sluit het niet uit, maar dan dringt zich weer het probleem van kinderopvang op. Als ik dat probleem opgelost weet, dan wil ik ook zeker 'werken in de States' aan den lijve ervaren. Een stapje in de goeie richting komt in elk geval om vijf uur langs: een mogelijks vaste babysit. Eerst eens zien hoeveel middelbare scholieren hier per uur durven aanrekenen.
Kanttekening.
Ik ben vorige nacht wakker geworden omdat ik nog een kanttekening moest maken bij wat ik gisteren schreef: de reden(en) waarom ik het lastig heb om het huismoederen helemaal toe te juichen. Even googlen op Time Magazine en Gender geeft een goed overzicht van die redenen (zie bijvoorbeeld 'The Truth About Men, Women and Work' in Time Magazine). De gevolgen van ongesubsidieerde kinderopvang en kleuterscholen zijn namelijk niet te onderschatten: de genderkloof in de States wordt steeds groter. De aanval op de middenklasse is in eerste instantie vooral een aanval op de positie van de vrouwen.
Het patroon herhaalt zich overal om mij heen: ofwel werken jonge moeders helemaal niet en maken ze hun leven naast kinderen toch nog inhoudelijk interessant door vrijwilligerswerk te doen of heel beperkt les te geven (meestal yoga btw), ofwel werken ze halftijds.
Ik ken geen enkele moeder die full-time werkt. Die kom ik gewoonweg niet tegen op de plaatsen waar ik vertoef. Ik heb een keer een jonge moeder ontmoet die bij Boeing werkte: haar moeder zorgde voor haar dochtertje in de week. De twee jonge moeders die ik ken die werken, doen dat als zelfstandigen en nemen dus nog steeds de helft van de tijd de kinderzorg op zich. Een van die twee voelt zich schuldig omdat ze niet full-time moedert en is van plan om helemaal te stoppen met werken bij de komst van de tweede.
Vrouwen die weer aan de slag gaan na jarenlang gehuismoederd te hebben, kunnen moeilijk nog van een carriere spreken. Veelal komen ze terecht in onderbetaalde en ondergewaardeerde sociale beroepen, zelfs meestal in de te dure prive-kleuterscholen waar hun kinderen naar toe gingen. Sommige jonge vrouwen beginnen zelfs niet aan hoger onderwijs door het vooruitzicht van moederschap, want dat kost hier opnieuw fortuinen. Je kunt maar beter een man kiezen met een carriere.
Terwijl de mannen dus carriere maken bij Microsoft of Boeing en daarvoor naar behoren vergoed worden, werken de vrouwen veelal voor peanuts in de sociale sector of al helemaal voor niets, vrijwilligerswerk dus. De vrouwen spinnen met andere woorden het hele sociale weefsel van deze samenleving, wat ze meteen van onschatbare waarde maakt. Alleen is de vraag of ze daar dan zelf voor gekozen hebben.
Laat ik dus even duidelijk stellen dat op het gebied van kinderopvang en onderwijs ik gewonnen ben voor het Belgische systeem, wat vooral jonge moeders minstens de keuze biedt om aan de slag te blijven of niet.
P.s. De babysit vraagt trouwens 7 dollar per uur, wat hier werkelijk spotgoedkoop is.
Abonneren op:
Posts (Atom)